Op de koffie bij...

Zou jij je willen voorstellen?
Iedereen kent me gewoon als Annie, 71 jaar, ik ben dit jaar 50 jaar getrouwd met Har. We hebben 5 kinderen en 4 kleinkinderen. Ik ben ik Meijel geboren, maar vanaf ons trouwen zijn we in Leveroy gaan wonen, en in dat allereerste huis wonen we nog steeds.

Jij staat bekend als bezig bijtje. Dat klopt toch?
Al vrij gauw ben ik in het verenigingsleven terecht gekomen. Toen de kinderen nog klein waren had ik er natuurlijk iets minder tijd voor, hoewel mijn motto altijd is geweest: je kunt altijd ergens tijd voor maken, als je maar wilt! Ik ben altijd bij veel verenigingen betrokken geweest. Ik weet zelfs nog dat we voor een jubileum van de LVB met een paar dames een stola voor pastoor geborduurd hebben. Jarenlang ben ik bestuurslid-voorzitter geweest van de LBV – later Zij-Actief. Ook ben ik betrokken geweest bij het dames-voetbal in Leveroy, wat Har heeft opgezet, ik ben bij de EHBO . Daarnaast ben ik in het kring-bestuur van diverse Zij-Actief-organisaties in de omgeving geweest. En toen de Zonnebloem in Leveroy dreigde te verdwijnen, hebben we met Zij-Actief de schouders eronder gezet, en heeft de Zonnebloem gelukkig een doorstart kunnen maken.

Hoe is jouw betrokkenheid bij de kerk ontstaan?
Vanaf ons trouwen gingen we wekelijks in Leveroy naar de kerk. Har was daar al collectant. In het begin waren er nog niet zoveel vrijwilligers betrokken bij de kerk: er was een koster, collectanten en misdienaars, maar meer mensen geloof ik niet. Ik weet nog dat toenmalig pastoor Nijhoff mij tijdens een bepaalde mis, ik zat in de eerste bank, vroeg om de communie uit te reiken, omdat hij dat fysiek op dat moment niet kon. Ik denk dat op die manier mijn betrokkenheid bij de kerk is ontstaan, zij het toen op een bescheiden manier.

En wat doe je op dit moment als kerk-vrijwilliger?
Ik ben voorzitster van de liturgiegroep in Leveroy, maar ik ben ook jaren betrokken geweest bij de werkgroep Avondwake. Het was destijds ook pastoor Nijhoff die me gevraagd heeft om in de school te gaan poetsen: het was het kerkbestuur dat me daar heeft aangesteld, de school viel nl. onder de kerk. Ik heb dit werk 44 jaar mogen doen. Naast de liturgiegroep zit ik in de Kerngroep voor Leveroy, en ben ik vanuit Leveroy betrokken bij DiaNico.

Wat is nu een gebeurtenis waar je echt trots op bent?
Ach, er zijn zoveel mooie dingen gebeurd in al die jaren. Maar ik weet nog dat Pastoor Vankan er voor gepleit heeft dat in Leveroy Schutterij St. Barbara ook jaarlijks een H. Mis kreeg op de naamdag van de H. Barbara. Ik heb toen natuurlijk contact opgenomen met de Schutterij, en daar werd heel positief op gereageerd. Tijdens deze mis worden ook meteen de vrijwilligers in het zonnetje gezet. Na de mis heeft de Schutterij zijn eigen programma, en is er tegenwoordig in ons gemeenschapshuis een aangeklede kop koffie voor de vrijwilligers.

Een druk gezin, een grote familie, een goed gevuld verenigingsleven: hoe combineer je dit allemaal op een bevredigende manier?
Wat Har en ik allebei heel belangrijk vinden is, dat we klaarstaan voor m.n. de ouderen en de minder bedeelden. Zo brengen we tegenwoordig in Leveroy het Weekblad van Nederweert rond. Gewoon omdat de bezorging gestopt was bij gebrek aan bezorgers. Dus de ouderen moesten de informatie maar van internet halen, terwijl het gros niet eens met een computer kan omgaan. Dus hebben Har en ik elkaar aangekeken, en nu krijgt iedereen in Leveroy het Weekblad van Nederweert weer. En dáár krijgen wij energie van! Het gevoel om ergens een steentje bij te kunnen dragen, om ergens van nut te zijn, geeft een heel bevredigend gevoel. En op een of andere manier heeft mij dat altijd geïnspireerd. En omdat je in de loop van de jaren diverse cursussen volgt die betrekking hebben op de vereniging, blijf je jezelf ontwikkelen, ook belangrijk! En je leert ontzettend veel mensen kennen, en dat is mooi. Onze lijfspreuk is: ’Laten we elkaar accepteren zoals we zijn, zonder het gevoel te hebben een kopie van die ander te moeten worden, of je méér te voelen dan een ander!’.

Met het teruglopende aantal kerkbezoekers staat er voor Leveroy zelfs een kerksluiting op de loer. Hoe sta je daar tegenover?
Wat ik erg jammer vindt is dat we tegenwoordig op de kalender moeten kijken of we dat weekend in Leveroy naar de kerk kunnen. De mistijd op de zondag om 11.00 uur vind ik zelf echt erg moeilijk. Wat de toekomst nu gaat brengen is heel onzeker. Als ik eerlijk ben vind ik het een rare gedachte dat ik uiteindelijk geen begrafenis zal kunnen krijgen vanuit de kerk van Leveroy, die heel erg als ’thuis’ voelt. We gaan het zien.

Toen ik wegging liet Annie me nog gauw even een tegelspreuk zien, die wel heel erg op Har en Annie van toepassing is, dus daar wil ik dit interview dan ook graag mee afsluiten:
’Creatieve mensen hebben geen rommel,
creatieve mensen hebben overal ideeën liggen.’