Actueel

Opbouw van het Clerinx orgel gestart

Op 12 maart 2025 is men gestart met de opbouw van het orgel in de kerk. Eerst wordt de orgelkas geplaatst met slechts enkele onderdelen er in. Daarna kan het schilder- en verguldwerk beginnen. Vervolgens worden o.a. alle mechanieken en pijpen in het instrument geplaatst. De pijpen moeten geïntoneerd en gestemd worden, dit is een enorm tijdrovend karwei. We hopen dat het orgel ergens in juni klaar is, zodat het tijdens de OLS-mis op 5 juli volop kan klinken!

Wilt u uw steentje bijdragen? Dat kan bijvoorbeeld door een onderdeel te adopteren en dat kan al voor kleine bedragen vanaf €10. Ga naar onze Clerinx-webshop.

80 jaar bevrijding

80 jaar bevrijding, herdenken, terwijl ruim 2000 km verder een oorlog wordt aan de grenzen van Europa.

De Tweede Wereldoorlog eindigde, dit jaar in 2025, 80 jaar geleden. Dat betekent ook dat er steeds minder mensen in leven zijn die de oorlog hebben meegemaakt. Nog ruim 117 duizend ooggetuigen zijn nog in leven die indrukwekkende tijd hebben meegemaakt.

De laatste jaren zie je hoe steeds meer mensen deze getuigen interviewen, hoe er artikelen, boeken en tv series verschijnen om deze beklemmende tijd vast te houden als een spiegel ter bezinning en zelfreflectie.

Wie in zijn eigen omgeving kijkt ziet zichtbare en onzichtbare littekens uit de tijd van de Tweede Wereldoorlog. Denk maar eens aan de vele bunkers langs onze kust van de zgn. Atlantic Wall of in het binnenland zoals de bunkers net buiten Meijel . De verschillende grote en particuliere musea op locaties. Maar ook fietsroutes langs bijvoorbeeld vliegtuigcrashes.

Ook ontstaan er meer monumentjes en/of herdenkingsplaquettes en dat is een goede zaak. Waarom? Ze vertellen ons namelijk een concreet verhaal. Een mens komt uit de anonimiteit tot leven. Hij of zij krijgt een gezicht met een verhaal. Een stem die tot leven komt uit een graf, uit een grijs en getekend donker verleden. Zoals het monument van de Britse bevrijder Donald Barrett te Baexem. Hij werd in de tuin tijdelijk begraven. Schoolkinderen, kinderen uit de buurt en volwassenen kwamen zijn graf bezoeken en legden bloemen neer. Een eerste vorm van herdenken, zoals we dit jaarlijks op 4 mei doen. Op 11 oktober 1946 werd hij echter herbegraven op het Britse oorlogskerkhof te Venray. Sinds 2017 heeft hij een eigen monumentje bij café Schrooijen dat zijn verhaal levend houdt. Kortom wie oog heeft ziet de hoge prijs van bevrijding nog steeds terug.

Vorig jaar november herdachten wij onze bevrijding van onder andere onze vijf parochies. Op 14 november 1944 startte operatie Mallard. Deze duurde tot 17 november 1944. Wat achterbleef was een mix van opluchting en angst. Want ruim een maand eerder werden honderden jongeren en volwassen mannen op 8 oktober bij de kerkrazzia mee genomen en gedwongen om voor de bezetter te werken in Nazi-Duitsland.

Op 4 mei herdenken we onze burgerslachtoffers bij het monument dat door schutterij St Nicolaas werd opgericht. Fier staat daar het beeld met een vrouw die vrijheidsduiven loslaat.

We leven in zekere zin in een prachtig land, een land van vrijheid en democratie. We worden af en toe wakker geschud door terroristische aanslagen, en verder lijkt oorlog, terreur, angst een ver van je bed show. Toch houden deze mensen ons een spiegel voor, het leven met onze verantwoordelijkheden, vol van dromen en idealen, met waarden en normen is en blijft nooit een vanzelfsprekendheid

Antisemitisme neemt weer toe, onder het geschreeuw van voetbalsupporters die zingen dat de joden aan het gas moeten. Mensen met een andere geaardheid worden nog steeds gediscrimineerd, gelovige mensen die bespot worden. Mensen met een andere huidskleur, vluchtelingen bepakt met trauma’s in een wereld van oorlog en dictators. Waar we liever muren bouwen dan bruggen. Waar ego’s de kiem leggen om de snelle keuze voor geld en buitenkant te kiezen en mensen verkocht worden.

Eenvoudige mensen, bange mensen namen tijdens de bezetting dappere keuzes. Waarom? Omdat zij het besef lieten doordruppelen dat zij verantwoordelijk waren voor de ander. Voor dat joodse gezin, voor de gevluchte militair of die man die vanwege Arbeitseinsatz onderdook. Zij kwamen in verzet, zij lieten hun geweten spreken ipv het te sussen of de andere kant uit te kijken.

Ik hoop dat 4 mei ons allen helpt koers te houden. Niet alleen vandaag. Maar ook de driehonderd-vier-en-zestig dagen erna. Ik hoop dat de nagedachtenis en saamhorigheid van 4 mei ons helpt om in tijden van ‘ik’, het ‘wij’ terug te vinden. Want niet vanuit het ‘ik’ en het ‘zij’, maar vanuit het ‘wij’, ontstaan de goede dingen. Dat heeft de geschiedenis ons geleerd. Dat moeten wij blijven herdenken. Dat moeten wij blijven afspreken. Met onszelf. En met elkaar.

Marcus Vankan